In de vele jaren die ik in dit vak zit, heb ik vooral geleerd dat de kunst er in bestaat mensen te verrassen. Zodra je, als artiest, begint jezelf min of meer te herhalen, krijg je er misschien tijdelijk publiek bij, maar daar gaat het niet om. Wel is belangrijk dat je blijft evolueren en dat is nu precies één van de aspecten waarin Chantal Acda intussen een heuse uitblinkster is geworden. Zowat om de twee jaar -het kan soms ook sneller- slaagt zij er in om nieuw werk op de wereld los te laten en telkens weer sta je als luisteraar versteld van de stappen die ze in de tussentijd gezet blijkt te hebben.

Ik besef dat ik zelf behoor tot het kransje, zeg maar de krans, van mensen die haar heel hoog inschatten en dat mijn mening dus wellicht een beetje bevooroordeeld is, maar ook dat doet nu even niet terzake: er is weer een nieuwe plaat van Chantal en al zijn we nauwelijks bekomen van de heruitgaven van de Jazz Middelheim- en Let Your Hands Be My Guide LP’s, of daar is dus de jongste spruit en dis is nogal indrukwekkend. Dat heeft allicht veel, om niet te zeggen bijna alles, te maken met die heerlijke stem van haar en met de manier waarop ze die gebruikt om haar verhalen te vertellen, maar ook met haar vermogen om zich te omringen met de fine fleur van de hedendaagse jazz-scene uit binnen- en buitenland.

Om daar mee te beginnen: we weten al langer dat maestro Bill Frisell een boon heeft voor Chantal en voor haar zangcapaciteiten: hij begrijpt als weinig anderen waar zij heen wil en, zoals alleen de hele groten dat kunnen, stelt hij zijn immense kunde helemaal ten dienst van haar songs. De tandem Eric Thielemans/Jozef Dumoulin moet daar niet of nauwelijks voor onderdoen, want ook zij zijn waarlijke meesters in hun vak als percussionist en pianist. De vaste kern van het begeleidende ensemble bestaat uit Shahzad Ismaily -hier op gitaar en toetsen- en Thomas Morgan, die zelfs voor een brandende kaars een passende basbegeleiding zou kunnen bedenken. Tel daarbij nog de meesterschappen van Kurt Van Herck en Colin Stetson (sax), Joachim Badenhorst (klarinet) en Niels Van Heertum (euphonium) en je spreekt over een DreamTeam, waarmee je elk niveau aankan.

Chantal mikte er deze keer op om de echtheid en de rauwheid van de songs in de verf te zetten en daartoe werd er haast altijd voor gekozen elke song in één take op te nemen. Dat komt de authenticiteit ten goede en als luisteraar word je als het waren gedwongen mee te gaan in de kleine onvolkomenheden die er als vanzelf insluipen, maar net daarom het geheel “echter” maken. De muziek en haar moment, daar draait het om, een dikke vijftig minuten lang: dit is niet zozeer een plaat van een zangeres en haar begeleiders, nee, dit is veeleer een plaat van een groep, waarvan één van de leden haar stem als instrument gebruikt.

Vanaf de opener One Day One Life tot afsluiter The Barn, met onderweg een indrukwekkende interpretatie van Bonnie Raitts I Can’t Make You Love Me en een titelsong om helemaal bij weg te smelten, is dit één lange trip vol muzikaal genot en er zijn dus weinig excuses te bedenken om de talrijke release-concerten van eind september links te laten liggen: Roma, Ha! of Bozar: het kan allemaal!

(Dani Heyvaert)

Roma - 26 september

BOZAR - 27 september

Ha Concerts - 29 september